Źródło: www.niedziela.pl
Zaczęło się w domu Łazarza, gdy Maria słuchała Jezusa, a Marta oddawała się obowiązkom służby i gościnności. Potem była Pascha, odejście i zmartwychwstanie. A gdy zabrakło Mistrza, wielu szło na pustynię, by tam Go szukać. On sam wskazał drogę. Chętnie przebywał na osobności, bo stamtąd najlepiej widać świat, gdy trwa się w komunii z Ojcem.
Pustynią stały się wreszcie miejsca poświęcone, wybrane, wyłączone, przeznaczone dla odważnych, gotowych, by żyć w jedności Trójcy. Z tej przestrzeni, nakreślonej ewangelicznymi radami posłuszeństwa, czystości i ubóstwa, przenikniętej modlitwą, wcale nie jest daleko, by działać w świecie, umierać w nim i dla niego i żyć dla Królestwa. Tak jest po dziś dzień. Istotą życia zakonnego jest obecność Pana, który powołuje do szczególnej bliskości i przyjaźni.
Pełnia miłości
Czym jest życie zakonne? To trwała forma życia. Kształtowała się przez wieki, przyjęła za punkt wyjścia ewangeliczną doskonałość, która nie jest przelotną przygodą, życiem na próbę, tymczasowym lub trwałym schronieniem, ucieczką przed światem, zranionym uczuciem, lecz jest profesją, czyli zobowiązaniem, wyznaniem wiary, świadectwem. Oznacza odważne i radykalne przyjęcie obowiązków, ale też włączenie się w żywy organizm, jakim jest wspólnota Kościoła. Opiera się na podjęciu rad ewangelicznych, gdzie celem jest naśladowanie Chrystusa. Osoby konsekrowane realizują całkowite oddanie się umiłowanemu Bogu, a sensem jest pełnia miłości w służbie Królestwa Bożego. Siostra dyskretnie obecna modlitwą, brat zakonny ukryty za furtą w klasztornym ogrodzie, misjonarz werbista, uczony jezuita, dominikanin, franciszkanin – stają się czytelnym znakiem zapowiadającym niebieską chwałę.
Pisząc o wielości historycznych form życia konsekrowanego wzbudzanych mocą Ducha Świętego i nadal obecnych w tkance Kościoła, Jan Paweł II porównuje je do drzewa o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia Kościoła.
Myśl tę podejmuje Franciszek, papież zakonnik, który zwracając się do osób konsekrowanych, przypomina słowa Jana Pawła II: „Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową, wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać z wami wielkich dzieł”.
A zatem chodzi tu o spojrzenie na życie zakonne poprzez trzy płaszczyzny – historię, teraźniejszość i przyszłość, tak, by nadać spojrzeniu odpowiednią głębię i ostrość. Historia bez przyszłości byłaby tragiczna, teraźniejszość bez przeszłości byłaby jałowa, a przyszłość bez teraźniejszości byłaby przegrana.
Życie zakonne rodzi się na pustyni, tam pojawiają się pierwsi mnisi, pustelnicy, tam rodzą się pierwsze reguły, czyli wskazówki pozwalające zdefiniować, utrwalić i przekazać doświadczenie. Do najstarszych należy pochodząca z Egiptu reguła św. Pachomiusza z początków IV wieku, ważna jest późniejsza, dla Wschodu najcenniejsza, reguła św. Bazylego Wielkiego. Zachód ma swoje doświadczenia: szczególnie pamiętać należy regułę św. Augustyna z przełomu IV i V wieku czy św. Benedykta z VI wieku. Czy jednak coś, co powstało w zamierzchłych czasach, może zachować swą aktualność przez wieki? Doświadczenie życia zakonnego jest zasiewem ducha na Bożej niwie, odciska swe piętno na obliczu Kościoła, wpisuje się od zarania dziejów w kształt społeczeństwa, jego struktury społeczne, polityczne, współtworzy kulturę.
Wiara i kultura
Zakony wyciskają znamię Bożej obecności w historii każdego z nas...
